Magura (Beskid Śląski)

Stopniowo opadające północne stoki Magury formują dolinę Białki, podczas gdy na południu leży Potok Wilczy oraz rzeka Żylica. Wschodnie zbocza są natomiast przecięte dolinkami potoków Mesznianka oraz Mesznianka Druga, co wpływa na różnorodność krajobrazu i bioróżnorodność regionu. Magura charakteryzuje się wydłużonym i spłaszczonym szczytem, w przeważającej części pokrytym gęstym lasem.

Warto dodać, że południowe stoki góry, administracyjnie przynależące do Szczyrku, są już zagospodarowane i zasiedlone. W przeciwieństwie do nich, północne części Magury pozostają nietknięte przez działalność człowieka i otoczone są bogatymi, niezagospodarowanymi lasami.

Na zachodnim stoku, tuż przy przełęczy Kowiorek, znajduje się schronisko PTTK Klimczok, które jest miejscem o bogatej historii. Jego początki sięgają XIX wieku, kiedy baron Klobus z Łodygowic zdecydował się wybudować domek myśliwski służący turystom. W hołdzie swojej żonie Klementynie, nazwał go „Klementynówką”. W ciągu lat budynek był wielokrotnie niszczony przez pożary, a obecna jego konstrukcja powstała w 1914 roku.

W latach 30. XX wieku schronisko przeszło w ręce niemieckiej organizacji Beskidenverein, a podczas II wojny światowej służyło jako miejsce pobytu Wehrmachtu. Pomimo wojennych zawirowań, schronisko przetrwało i w 1945 roku zostało przekazane do użytku Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. W następnych latach, poddano obiekt gruntownej modernizacji, w wyniku której dobudowano m.in. werandę, a wokół schroniska stworzono miejsce na ognisko oraz basen kąpielowy. Ponadto, w niewielkim drewnianym budynku, znajdującym się nieco powyżej schroniska, ulokowana jest stacja GOPR.

Odwiedzając okolice Magury, można również natknąć się na resztki murowanego basenu kąpielowego, który powstał w latach 30. XX wieku, za sprawą dzierżawcy Girsiga. Jeszcze przed wybuchem wojny, rozpoczął on budowę schroniska turystycznego „Magura-Kąpielisko”, zarządzanego później przez jego córkę. W 1945 roku tereny Magury zostały ostrzelane przez wojska radzieckie, co doprowadziło do zniszczenia schroniska przez pożar. W pierwszej dekadzie XXI wieku, ruiny obiektu przykryte były gęstym, świerkowym lasem, co dodawało uroku i tajemniczości temu miejscu.