Malinowska Skała

Interesujące jest to, że z Malinowskiej Skały rozchodzą się różne grzbiety – ku północy prowadzi on na Skrzyczne, a ku wschodowi znajduje się mniejszy grzbiecik, zwany Kościołcem. Tuż pod szczytem wypływają także dwa potoki: Malinka oraz Malinowski Potok, obok rzeki Żylica. Co ciekawe, na samym szczycie Malinowskiej Skały łączą się granice trzech miejscowości: Wisły, Szczyrku i Lipowej. Granicą historycznych regionów Małopolski oraz Śląska jest również linia przebiegająca przez Malinowską Skałę.

Cały masyw, wraz z sąsiadującym grzbietem, który rozciąga się od Malinowskiej Skały przez Malinów aż do Kotarza, zbudowany jest z charakterystycznych zlepieńców, które można spotkać jedynie w Beskidzie Śląskim oraz Małym. Te drobno- i średnioziarniste kwarcowe zlepieńce zawierają różnorodne okruchy, takie jak łupki mikowe, granity oraz ziarna skaleni. Elementy te są łatwe do zidentyfikowania w litej płycie na szczycie Malinowskiej Skały oraz wśród żwiru, który pokrywa prowadzące doń szlaki.

W pobliżu standardowego szlaku turystycznego, tuż około 60 metrów na północ od szczytu, znajduje się duża wychodnia skalna, znana jako Malinowska Skała o wymiarach 6 × 14 × 5 m w kształcie rozczłonkowanej ambony. Na jej ścianach widać ciekawe formy wietrzenia, w tym głęboki niszę. Ta wychodnia, datowana przynajmniej od połowy XX wieku, stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli Beskidu Śląskiego oraz jest często uwieczniana na zdjęciach w publikacjach dotyczących regionu i licznych kartkach pocztowych.

Malinowska Skała to również miejsce, które przyciąga miłośników boulderingu, choć od 1977 roku jest chroniona jako pomnik przyrody nieożywionej. Dodatkowo, w stokach góry znajduje się Jaskinia Malinka, o długości korytarzy wynoszącej 16 m, odkryta w 1979 roku. Co więcej, na północno-zachodnich zboczach Malinowskiej Skały, w dużej osuwiskowej niszy, znajduje się naturalny, całoroczny stawek o średnicy około 10 m, co stanowi rzadkość w Beskidach.